Naam: Irma Visser
Opleiding: Klinisch Chemisch Analist
Beroep: Triagist bij Het Noorden werkt door.
Ambitie: Ik hoop dat mensen niet tegen dezelfde dingen aanlopen als waar ik tegenaan gelopen ben. En dat wat ik nu doe voor mensen, écht het verschil kan maken.
Irma werkte ooit als klinisch chemisch analiste in het Scheper Ziekenhuis in Emmen. Vervolgens werd ze accountmanager voor bloedglucoseapparatuur. Nadat ze een kind gekregen had, was ze op zoek naar een parttimebaan en bezig met solliciteren. En toen kreeg ze een heel heftig auto-ongeluk, door toedoen van een ander. En stond alles op z’n kop. Ze had ernstige brandwonden; kon niets meer met haar handen én ze had NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) opgelopen door het ongeval. Ze lag drie maanden in het Brandwondencentrum in Groningen en heeft nog drie maanden intern gezeten bij een revalidatiecentrum. Daarna volgden vijf jaar operaties en revalidatie vanuit huis.
Terugkeer naar werk: hoe is dat jou vergaan?
‘Ten tijde van mijn ongeval was ik een Niet Uitkering Gerechtigde (NUGger), dus ik werd door niemand bijgestaan bij mijn terugkeer naar werk. De verzekeringsarts nam testen af (de Functionele Mogelijkheden Lijst) en concludeerde dat ik niet meer kon werken. En ik had ook zelf het idee: ik kan niets meer. Maar na zo’n zes jaar kwam ik op een punt dat ik toch wel weer wilde werken. Ik deed al veel vrijwilligerswerk. Ik was secretaris van de ouderenraad (basisschool). Ik zat (en zit nog steeds) in de toetsingscommissie haarwerken van de Algemene Nederlandse Kappers Organisatie (ANKO) en in de raad van advies van Stichting Erkenning Medische Hulpmiddelen (SEMH). Dit omdat ik zelf een haarwerk draag en omdat ik geen stilzitter ben. Alles wat met typen te maken had, dat kon ik toen wel. Dat heb ik mezelf weer aangeleerd.’
Kreeg je hulp bij het zoeken naar werk?
‘De gemeente raadde me aan me in te laten schrijven bij het UWV. Ik moest mezelf zo slecht mogelijk voordoen, want dan zou ik in een doelgroep terecht komen. Dat vond ik erg lastig, omdat ik juist al jaren bezig was om wél weer wat te kunnen. Uiteindelijk viel ik niet in de doelgroep. En toen zeiden ze vanuit de gemeente: ‘dan kunnen wij je niet helpen.’ Ik zocht naar hulp, maar ik kon niets vinden. Totdat ik een advertentie in de krant zag over een bijeenkomst: ‘onbeperkt aan de slag’. Mijn interesse was gewekt en ik nam contact op. Ik kon daarnaartoe komen, ook al had ik geen uitkering, zeiden ze. Positief was dat werkgevers wel wat in mij zagen, maar negatief was dat ik niet in de doelgroep viel. Omdat werkgevers dan geen financiële tegemoetkoming ontvangen, werd ik uiteindelijk niet gekozen. Toen viel ik weer in een gat en ben ik boos naar de Vereniging van Mensen met Brandwonden gegaan.’
Kon de vereniging wat voor je betekenen?
‘Ik bleef wel op eigen kracht solliciteren, maar ook dat lukte niet. Want als ik was uitgenodigd voor een gesprek, keek de werkgever vooral naar mijn handen. Hij hoorde mij niet, maar hij zag problemen. En ik kon dat niet ombuigen tot iets positiefs.
De Vereniging van Mensen met Brandwonden ging aan de slag met het project ‘Samen bouwen aan participatie’. Zij zochten daarvoor een parttime projectmedewerker. Daar heb ik online op gesolliciteerd, want het was toen Corona. Dus niemand zag mijn handen. En ik kreeg die baan!
Voor mij pakte Corona dus goed uit. Op ‘Samen bouwen aan participatie’, stond ook Mijn Re-integratieplan. Ik dacht: hè, hè, ook eindelijk iets voor mensen die géén werkgever hebben! Wat had ik dit graag jaren geleden willen hebben. Maar ook in die tijd heb ik er veel aan gehad. Ik dacht: kijk er is wél wat. Ik werd erkent in mijn probleem en ik kreeg daardoor meer zelfvertrouwen. En elke keer als ik wat oppakte kreeg ik positieve feedback van het team. Dat is ontzettend belangrijk.’
Als beheerder van MRP heb je ook veel mensen daarover gesproken. Wat waren zoal reacties?
‘Ik heb een lijstje gemaakt wat mensen er over hebben gezegd. Een korte opsomming:
-Super, duidelijk, precies wat ik zoek. Met duidelijke links. Daar kan het UWV nog wat van leren.
-Heel goed om te gebruiken, ook voor hulpverleners.
-Ik weet nu wat mijn rechten en plichten zijn. Het heeft mij geholpen bij de voorbereiding op de gesprekken met mijn bedrijfsarts.
-Ik vind de checklist superhandig en vooral de modules ‘mijn rechten en plichten’ en ‘met wie heb ik te maken?’ geven goede informatie.
-Bedankt dat dit is gemaakt. Het is een oerwoud van regels wat normaal al moeilijk te begrijpen is. Er komt zoveel op je af, waar je geen verstand van hebt.
Zelf vind ik het ook een voordeel dat je het in je eigen tijd kunt doen. En je kunt zelf kiezen welk onderdeel voor jou op dat moment geschikt is.
Voor sommige mensen werkte het niet. Die vonden het te ingewikkeld of zochten toch meer steun. Dan gaf ik door dat ze dit ook konden oppakken met hun re-integratiecoach.’
Is een ervaringsdeskundige coach essentieel om weer aan de slag te kunnen?
‘Het maakt uit dat een ervaringsdeskundige snapt waar mensen met een aandoening of beperking tegenaan lopen en dat je (h)erkenning kunt geven. Ik heb natuurlijk alleen ervaring met brandwonden, maar een aantal zaken gelden voor elke aandoening. Ik gebruik MRP nu ook in mijn werk als triagist. Het is mijn functie om de hulpvraag uit te vragen en de tijd te nemen voor mensen. En ik geef hen informatie door wat over mezelf te vertellen. Bijvoorbeeld: lid zijn van de vereniging heeft mij erg geholpen. Ben jij aangesloten bij een patiëntenvereniging? Of mij hielp het om de belemmeringen op te schrijven. En ik wijs ze op Mijn Re-Integratieplan. Maar ze moeten wel zelf willen. MRP ondersteunt iemand, maar als je in je ziekte blijft hangen, dan gebeurt er niets.’
Wat zou nog verbeterd kunnen worden aan MRP?
‘Er staat ontzettend veel in MRP en soms weet je niet meer waar je bent, dan raak je de draad kwijt. Een zoekfunctie op kernwoorden zou helpen.
Ik merk nu ook in mijn werk als triagist: het re-integreren is maatwerk. De één doet het alleen, maar anderen hebben echt hulp nodig. En dat kan, want voor professionals (maatschappelijk werkers, coaches, etc.) is ook een handleiding gemaakt, zodat zij mensen gericht kunnen helpen met MRP.
En ik kan me voorstellen dat groep coaching meerwaarde heeft. Door verschillende mensen bij elkaar te zetten, waardoor ze ervaren: ‘ik ben niet de enige’. Dat zou een kracht zijn!’
Wat wil je ons nog meegeven?
‘MRP is een hulpmiddel. En het is niet makkelijk om hulp te vragen. Mensen willen het toch zelf doen. Als je vroeger je veters zelf kon strikken, maar je moet nu om hulp vragen. Dat voelt niet goed. Je eigenwaarde gaat naar beneden. Het is belangrijk dat daar oog voor is. Dat veiligheid geboden wordt, zodat iemand die zich kwetsbaar voelt er mag zijn. En dat het als kracht gezien wordt om hulp te vragen. ‘Niet omdat je zwak bent, maar omdat je sterk wilt blijven.’ Je hoort vaak: kan ik je ergens mee helpen? Dan zeggen mensen: ik kan het zelf wel. Maar vraag het anders. Vraag: wat heb je nodig? Dan blijf je dicht bij de ander.
En veel succes! Ga ervoor. Ik was zo bang dat MRP weg zou gaan. Zo zonde, want het is zo belangrijk.’
Dit interview laat ons o.a. zien hoe belangrijk het is om af te stemmen op de behoefte van de werkzoekende. En dat gekeken wordt naar mogelijkheden in plaats van beperkingen. Dat het lastig is om hulp te vragen is een tip die we zeker mee zullen nemen.